نقش چشمان خمارت چه کشیدن دارد
سایه ساران دو زلفت چه لمیدن دارد
آنقدر خوب و ملیحی که به یک جرعه نگاه
حس مستی لبت ، طعم چشیدن دارد
درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند
سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سرسره ها می فهمند
یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند
در خلوت من ، نگاه سبزت جاریست
این قسمت بی تو بودنم اجباریست
ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺗﮕﺮﮒ ، ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ
ﺑﺎ ﺭﯾﺰﺵ ﺑﺮﮒ ، ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻣﯽ مانم
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﺒﺮ ﺑﻪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯽ
ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﮒ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ
از باغ می برند تا چراغانی ات کنند
تا کاج جشنهای زمستانی ات کنند
پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار
با این بهانه که بارانی ات کنند
یوسف ، به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند
ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند
یک نقطه بیش ، فرق بین رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ایست که قربانی ات کنند
به ﻧﯿﮑﯽ ﺑﺎﺩ ﯾﺎﺩﺕ ﺍﯼ پرﯾﺰﺍﺩ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻢ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ
بی ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻮﺃﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﻣﺜﻞ ﻋﮑﺲ ﺭﺥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﺏ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻓ ﺎ ﺻ ﻠ ﻪ ﻫﺎﺳﺖ
یکی ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭼﯿﺴﺖ
ﺳﺒﺐ ﺳﺎﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﺒﻬﻤﺖ ﮐﯿﺴﺖ
ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﻢ ﮐﻪ ﺁﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﮒ ﻣﻦ ،
ﺳﯿﺎﻩ ﭼﺸﻤﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ، ﺑﺠﺎﻥ ﺩﻟﺒﺮﺕ ﺳﻮﮔﻨﺪ
ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﯾﺎﺩ ﮐﻦ ﺁﻥ ﺷﺐ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮎ ﺳﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ
من ارگ بمم خشت به خشتم متلاشی
تو نقش جهان ، هر وجبت ترمه و کاشی
در هر نفس اینست دعایم که الهی
در زیر و بم زندگی آزرده نباشی
۞ لطفآ با نظرات ارزشمند خود ، مرا در توسعه وبلاگ یاری دهید ۞
